مصاحبه رسانه پاپ ایرانی به بهانه کاندید شدن اثر مهرزاد خواجه امیری در جشنواره هالیوود

مهرزاد خواجه امیری متولد ۲۹ شهریور سال ۱۳۶۶ و از یک خانواده هنرمند است که فعالیت هنری خود را از سن ۱۲ سالگی نزد اساتید برجسته موسیقی آغاز نمود و از همان ابتدا با انتخاب پیانو به عنوان ساز تخصصی خود اولین اثرش با عنوان « معبد شرقی » را ساخت که بعدها رتبه اول آهنگسازی گروه سنی نوجوانان را به خود اختصاص داد. مهرزاد در سن ۱۷ سالگی از موسیقی کلاسیک به ژانرهای World Music ، Instrumental و New Age گرایش پیدا کرد و باور او نسبت به خلاء این سبک در موسیقی کشور باعث شد وی پس از اتمام دوره های هارمونی و آهنگسازی به مطالعه در این زمینه بپردازد و با سفر به کشورهای مختلف اطلاعات خود را در این زمینه از موسیقی کامل تر کند. خواجه امیری را همه با اثر زیبا و ماندگار « خلیج فارس » می شناسند که چندین بار از شبکه های مختلف تلویزیونی پخش شده است. « خالق » اولین آلبوم بی کلام مهرزاد خواجه امیری است که با همکاری نوازندگانی از کشورهای چین ، اوکراین ، ارمنستان و همچنین هنرنمایی برخی از نوازندگان ارکستر سمفونی تهران و نیز ارکستر ملی ضبط شده است. وی به تازه گی کاندیدای دریافت جایزه از جشنواره ی موسیقی در رسانه ی هالیوود شده است.                        به همین بهانه مصاحبه ای با او ترتیب داده ایم که بیشتر با این جشنواره و فعالیت های مهرزاد خواجه امیری آشنا شویم.

-آقای خواجه امیری چرا به سمت موسیقی کشیده شدید؟چون خاندان هنرمند داشتید؟

نه اصلا این طور نیست، اتفاقاٌ پدر و مادرم مخالف ورود من به دنیای موسیقی بودند و بیشتر دوست داشتند من در رشته ی مهندسی یا پزشکی تحصیل کنم، اگرچه تحصیلاتم را در رشته ی مهندسی عمران هم ادامه دادم اما علاقه ی خودم به موسیقی بیشتر بود و بسیار در این زمینه  پافشاری می کردم. من اصلاٌ نام خانوادگی ام را پارامتر مشوقی که من را در موسیقی جلو برده باشد نمی دانم،  نه اینکه بازدارنده بوده اما من از آن استفاده ای نکردم.

-چرا برای  آغاز کار حرفه ای خود در این حوزه، موسیقی بی کلام را انتخاب کردید؟

من با شنیدن آثار یانی به موسیقی علاقه مند شدم، انگیزه ی من برای شروع موسیقی او بود. در نتیجه طبیعی است که به سمت موسیقی بی کلام کشیده شدم اما دلایل دیگری هم بود، به طور مثال می خواستم بیشتر با فضای استدیوها و نوازندگان آشنا شوم. وقتی که فعالیت در عرصه ی پاپ را شروع کردم فهمیدم راه را اشتباه نرفته ام، اگرچه در حال حاضر این دو سبک ها می پسندم و می خواهم در هر دو موفق باشم اما هنوز هم ساخت موسیقی بی کلام حس بهتری را به من القا می کند.

-از چند سالگی یانی را شناختید؟

فکر می کنم از ۱۲ سالگی

-هنوز هم مردم به خوبی با این سبک آشنا نیستند، هنوز هم بعضی ها وقت ها آن را  مترادف با موسیقی کلاسیک میدانند، چطور شد که شما حدود ۱۵ سال پیش یانی را شناختید؟

می توانم شرط ببندم که وقتی فیلم کنسرت هند و چین یانی آمد، خیلی از مردم آن را دیدند، حتی اگر اسم یانی را نمی داتستند ولی آهنگ هایش را شنیده بودند….  شاید مردم اسم آهنگی را ندانند، سبکی را نشناسند، اما حس خوب را متوجه می شوند و آن را درک میکنند. آشنایی من با موسیقی یانی هم به این شکل بود که منزل یکی از دوستان پدرم دعوت بودیم و من فیلم کنسرت یانی را در آنجا دیدم و به این راه کشیده شدم. هنوز هم وقتی دوست پدرم من را می بیند یا به کنسرت هایم می آید، به من می گوید تو یانی ایران هستی. حس خوبیست که این جمله را از زبان کسی بشنوم که روزی در خانه ی او به موسیقی علاقه مند شدم.  نه اینکه بگویم من یانی ام و یا بخواهم از یانی تقلید کنم ولی از شنیدن این صحبت ها نتیجه می گیرم که حداقل یانی در من تاثیر درستی گذاشته است.

-فقط به خاطر علاقه ی شخصی خود به این سبک که از آثار یانی سرچشمه می گرفت، قدم در این راه گذاشتید یا اینکه تصمیم داشتید  مردم ایران را هم با آن آشنا کنید؟

اولین چیزی که در هر هنری مهم است، این است که در درجه ی اول یک هنرمند بتواند روح خود را راضی نگه دارد. من اول از همه دنبال آرامش بوده ام و این آرامش را از موسیقی بی کلام  به دست آوردم. کلام و شعر شاید یک بدی داشته باشند و آن این است که وقتی به کلام گوش می دهید باید به یک موضوع واحد فکر کنید، موضوع داده شده و بازیگرها  مشخص هستند، اما در موسیقی اینسترومنتال این طور نیست، کسی شما را به راهی نمیکشاند. مثلاٌ بارها در مورد قطعه ی  کومیتیس به من گفته اند: وقتی به این آهنگ گوش می کنیم، چندین حس به ما منتقل می شود. نمیدانیم حسی که از آن  برداشت می کنیم چه حسی است، غم است یا شادی و یا امید؟ این خیلی خوب است که مخاطب بتواند در هر حالی که هست، با یک آهنگ ارتباط بر قرار کند. وقتی خوشحال است، آن آهنگ برایش حس شادی به ارمغان آورد، وقتی ناامید است او را امیدوار کند و یا وقتی ناراحت است، آهنگی غم انگیز به نظر برسد. این ها چیزایی هست که فقط در موسیقی بی کلام مشخص می شود.

-با توجه به سختی هایی که در راه انتشار یک قطعه ی موسیقی هست وقتی که آن کار متتشر می شود خود شما هم مثل مردم با آهنگ خود ارتباط مثبتی برقرار می کنید؟

به نظر من وقتی کاری درست است ، باید انجام شود. این مهم نیست که بعد از انتشار یک آهنگ خودم دوست داشته باشم به آن گوش بدهم یا نه. حتی بعضی وقت ها ممکن است از هزاران نفری که آن اثر را گوش داده اند، تعداد کمی دوستش داشته باشند اما مهم این است که اگر به درستی کاری اعتقاد داریم، با همه ی سختی ها آن را به سرانجام برسانیم.

-شما فرمودید هدف از موسیقی آرامش است،  اما با توجه به دغدغه ها و سختی هایی که در انتشار یک اثرهست، انگار موسیقی و آرامش در کنار هم جور در نمی آید

انجام هر کاری در دنیا سخت است. آرامشش در اینجاست که کاری را انجام میدهم که به آن علاقه دارم و مهم تر آن که وقتی کاری را می سازم، ساعت هایی را در خلوت با خودم، روحم و خدا میگذرانم، این خلوت آن قدر ارزشمند هست که به سختی ها می ارزد. اصلاٌ به نظرم قشنگ تر این است  که کاری سخت باشد ولی تو هنوز دوستش داشته باشی.

-اسم قطعه هایتان را بر چه اساسی انتخاب می کنید؟

من اول آهنگ را می سازم و بعد طبق حسی که به من منتقل می کند، برایش نامی انتخاب می کنم …  معمولاٌ اسم هایی را  انتخاب می کنم که قابل حس کردن باشند،  یکی دیگر از دلایلی که به سمت نیو ایج کشیده شدم هم این بود که این موسیقی قابل لمس تر است.

-یکی از سوال هایی که طرفدار های شما  می پرسند این است که چرا آثار شما نام های ایرانی ندارند؟ مثلاٌ کومیتیس که توانسته در یکی از معتبرترین جشنواره ها مقام بیاورد چرا یک اسم یونانیست؟

ببینید من در کارهایم اثر ایرانی هم دارم که در دستگاه اصفهان ساخته شده است. من صرفا ٌ دید ایرانی ندارم چون world music  کار می کنم. همان طور که آهنگ خاطرات تلخ وشیرین من در دستگاه اصفهان ساخته شده است، قطعه های چاینیز هم دارم که نمیشود روی آن ها اسم ایرانی گذاشت. در مورد کومیتیس هم دنبال یک اسم زیبا  می گشتم که به کاینات و ستاره ها مربوط باشد و از آنجا که  به تعالیم یونان باستان علاقه دارم این اسم را انتخاب کردم. مهم این است که من این قطعه را به نام کشور ایران ثبت کرده ام.

-می شود کمی بیشتر راجع به جشنواره H olly wood music in media award  توضیح دهید؟

این جشنواره، جشنواره ی موسیقی در رسانه ی هالیوود است، در این جشنواره بخشی به نام ژانرهای موسیقی وجود دارد که در آن در هر ژانری و در هر ماه یک قطعه انتخاب شده و در پایان سال به قطعه های برگزیده ی هر ژانر با حضور خود فرد جوایزی اهدا می شود.

-شما چطور در این جشنواره شرکت کردید و چند رقیب داشتید؟

من کومیتس را به این جشنواره فرستادم، تعداد رقیب ها مشخص نیست، در ماه ممکن است ۴۰ نفر، ۵۰ نفر، ۱۰۰ نفر و یا بیشتر آثار خود را ارسال کنند، ولی به صورت میانگین در هر ژانر بیش از دو، سه هزار نفر در سال با هم به رقابت می پردازند.

-چرا کومیتس را فرستادید؟

دلیل خاصی نداشت نه اینکه نسبت به بقیه ی کارهایم به کومیتس علاقه ی بیشتری داشته باشم، اما فکر می کردم که به استانداردها بیشتر نزدیک است،  ضمن اینکه، میکس آن  در خارج از ایران انجام شد.

-یعنی به خاطر میکس کار می گویید به استاندارد ها نزدیک تر بوده است؟ یعنی جایزه باید به کسی که کار میکس را انجام داده، داده می شد؟

نه اینطور نیست اما میکس پارامتر مهمی است، میتوانم بگم میکس مثل کفش یک دونده است ممکن است کسی بتواند خوب بدود اما اگر کفش خوب نداشته باشد واقعیت این است که نمی تواند برنده باشد. من شاید کارهای قوی تری از کومیتس در آلبوم خالق داشتم ولی مهم این است که من امسال شرکت کردم و اگر در سال ۲۰۱۵ قطعه ای که در سال ۲۰۰۸ ساخته بودم را میفرستادم اشتباه محض بود. با اینکه “سعید شایان” در سالی که کار میکس آلبوم خالق را انجام داد از خیلی از استاندارد های به روز ایران جلوتر بود اما تصمیم گرفتم کار به روز تری را به این جشنواره بفرستم. من اصلاٌ  منکر این نیستم که در آلبوم خالق کارهای بهتری داشته ام، اما شخصاٌ وقتی به کومیتیس گوش می دهم حس بهتری دارم و من یکی از دلایل آن را میکس می دانم.

-پس اگر بخواهید باز هم کاری بفرستید آن اثر از آلبوم خالق نخواهد بود؟

نه شاید میکس و یا تنظیم را تغییر بدهم و یا اینکه آهنگ جدیدی بفرستم، مشخص نیست.

-چرا دیر فعالیت خود در سبک پاپ را شروع کردید؟ چرا این دو سبک را در راستای هم ادامه ندادید؟

یکی از دلایلش شاید این بود که آنقدر درگیر ساخت آثار بی کلام بودم واین آن قدر ذهنم را مشغول کرده بود که به پاپ فکر نمی کردم و یکی دیگر از دلایلم هم این بود که منتظر پخته تر شدن صدایم بودم.

-قبول دارید که به همین خاطر شاید در عرصه ی پاپ عقب مانده باشید؟

من فکر می کنم تنها چیزی که شاید من را عقب انداخت مجاز کار کردنم بود، در حالی که خیلی ها غیر مجاز کار می کردند. من حتی خیلی سال پیش برای یکی از شبکه ها ویدیو ساختم ولی به خاطر مجاز کار کردنم و از ترس منشوری شدن، هیچ وقت منتشرش نکردم. نمیدانم شاید اگر آن موقع من هم غیر مجاز کار می کردم پیشرفت بیشتری داشتم… الان هم که ساخت موزیک ویدیو با اجازه ی وزارت ارشاد انجام می شود، من در سایت خودم و سایت های رسمی مورد قبول وزارت ارشاد آثارم را منتشر می کنم.

-درست است که مجاز کار کردید ولی اگر اشتباه نکنم  اولین هنرمندی بودید که برای آلبومتان بیلبورد و تبلیغات داشتید

تصورکنید یک خواننده در بهترین نقطه ی شهر بیلبورد دارد، روزانه چند نفربه آن توجه می کنند؟ در عوض یک خواننده ی غیر مجاز، روزانه کارهایش بارها از شبکه ها پخش می شود کدام بیشتر دیده می شود؟ بیلبورد قشنگ است اما خود شما نتیجه را قضاوت کنید.

رابطه ی شما  با هوادارانتون چطور است؟

خوب …خیلی خوب، سعی می کنم جواب همه ی محبت هایشان را بدهم. این بهترین حس  دنیا است که به من می گویند با شنیدن آثار تو به موسیقی علاقه مند شدیم. من از بچگی دوست داشتم وقتی دنیا می چرخد، بیهوده نباشم و حتی روی یک نفر هم که شده تاثیر بگذارم. چه چیزی از این قشنگ تر که حتی یک نفر به من بگوید با کارهای تو به موسیقی علاقه مند شدم هیچ حسی زیباتر از این برای کسی که چیزی را خلق کرده نیست.این حسی هست که خدا در ما قرار داده است. نمیدانم شاید قصد داشته است که به ما بگوید تو هم میتوانی در حد خیلی خیلی کمتر از من دل یک نفر را با خلق کردن چیزی در ابعاد بسیار کوچکتر شاد کنی .

-اگر صحبت پایانی دارید بفرمایید.

من دو آرزوی خوب دارم، یکی برای خودم یکی برای ایران، آرزوی خوبم برای ایران این است که آن قدر فضای موسیقی در ایران باز شود که کسی برای مردم انتخاب نکند، آن قدر سلیقه ی موسیقی مردم بالا برود که همه ی سبک ها بتوانند فرصت شکوفایی داشته باشند، ولی در نهایت آن چیزی انتخاب شود که مردم دوست دارند.

آرزوی خوبم برای خودم هم این است که ۱۰ سال دیگر، ۱۰۰سال دیگر؛ کسانی که در ایران هستند بدانند که روزی مهرزاد خواجه امیری ای بوده که سعی کرده سبک نیو ایج را در ایران شکوفا کند آن هم با همه ی سختی ها و دشواری هایش .من دوست دارم به یاد مردم بمانم حتی اگر بین آن ها نباشم.

با تشکر از شما بابت وقتی که برای مصاحبه با رسانه ی ما گذاشتید من و سایر همکارانم در رسانه ی پاپ ایرانی برای شما آرزوی سلامتی و موفقیت داریم.

لینک منبع:http://pop-irani.ir/%D9%85%D9%87%D8%B1%D8%B2%D8%A7%D8%AF-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%AC%D9%87-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%87%DB%8C%DA%86-%DA%86%DB%8C%D8%B2-%D9%86%D9%85%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%D9%85-%D8%AC/