مصاحبه مهرزاد خواجه امیری با رسانه “آوای پاپ”

گفت و گوی اختصاصی با مهرزاد خواجه امیری خواننده، آهنگساز و نوازنده ی خوب پیانو

آوای پاپ _ یاسی عباسی:

مهرزاد خواجه امیری از بهترین هنرمندان سبک بی کلام در ایران است. وی سبک نیوایج را وارد ایران کرده و تا کنون دو آلبوم روانه ی بازار کرده است. او همچنین یکی از مدرسان خوب پیانو است. شما را به خواندن این گفتگوی صمیمانه دعوت می‌کنیم.

خلاصه ای از بیوگرافی خودتان را برای مخاطبان ما بگویید؟
مهرزاد خواجه امیری هستم و در سال ۱۳۶۶ در تهران متولد شدم. از ۱۲ سالگی با نواختن ساز پیانو فعالیتم را در زمینه‌ی موسیقی شروع کردم؛ خوانندگی و آهنگسازی را نزد استاد دلاور خان و استاد عابدی پور و هارمونی را نزد استاد روشن روان و در کشور اوکراین یاد گرفتم و تا به حال دو آلبوم با نام های «خالق» و «سایه سوم» را منتشر کرده ام. در تولید «ﺧﺎﻟﻖ» با نوازندگانی از کشورهای چین، ارﻣﻧﺳﺗﺎن و اوکراین و همچنین ﺑرﺧﯽ از ﻧوازﻧدﮔﺎن ارﮐﺳﺗر ﺳﻣﻔوﻧﯽ ﺗﮭران و ارﮐستر ﻣﻠﯽ همکاری داشته ام و در ساخت آلبوم «سایه سوم» که در ژانر پاپ منتشر شده است؛ نیز از اشعار استاد محمدعلی بهمنی، روزبه بمانی و فرید احمدی استفاده کرده ام. علاوه بر این دو آلبوم، تعدادی تک آهنگ نیز منتشر کردم و برای آخرین اثر بی کلامم «کومیتیس» ﮐﺎﻧدﯾدای درﯾﺎﻓت ﺟﺎﯾزه به عنوان برترین آهنگساز سبک نیوایج جهان از ﺟﺷﻧواره ی ﻣوﺳﯾﻘﯽ در رﺳﺎنه ھﺎﻟیوود ﺷده ام.

آیا به دلیل علاقه شخصی به موسیقی گرایش پیدا کردید یا اینکه رفتن به سمت موسیقی در خاندان خواجه امیری موروثی است؟
در اینکه خانواده خواجه امیری گرایش به موسیقی دارند شکی نیست. بیشتر اعضای این خاندان به موسیقی علاقه دارند. چند سال پیش با روزنامه جام جم مصاحبه ای داشتم که به من گفتند: می گویند شما خائن خاندان خواجه امیری هستید، جواب دادم: خب سلایق موسیقی متفاوت است، من به موسیقی سنتی علاقه ندارم نه این که نداشته باشم ولی این علاقه آنقدر نیست که بخواهم فعالیتم را در این زمینه ادامه بدهم.

پس با وجود علاقه این خانواده به موسیقی مسلماً خانواده شما هم مخالفتی برای حضورتان در این عرصه نداشتند، درست است؟

اتفاقاً برعکس خانواده خودم مخالف این سبک کاری من بودند. مادرم استاد دانشگاه و پدرم یکی از مشاورین ارشد بانکی بودند. راستش را بخواهید من خیلی جنگیدم که بتوانم خودم را اول به خانواده ام بعد به مردم ثابت کنم.

چرا سبک نیو ایج را انتخاب کردید؟
خب، من با یانی به موسیقی علاقمند شدم و همیشه دوست داشتم ارکستری داشته باشم که بگویم ما در ایران هم می توانیم گروهی داشته باشیم و این سبک را دنبال کنیم.
اول همه می گفتند چون ما بخش خصوصی هستیم توان مالی بسیاری می خواهیم تا یک ارکستر ۵۰ نفری را به روی استیج ببریم، بهتر است که بی خیال این سبک شویم. اولین بار در برج آزادی کنسرت گذاشتیم با اینکه این اجرا به دلیل استقبال مردم تمدید هم شد؛ با این حال به دلیل هزینه های بالای نور، صدا، سالن، اعضا و…. که همه برای یک اجرای مناسب در سبک نیو ایج ضروری هستند ضرر هم کردیم. به طور مثال اکثر سالن های اجرای ما پیانوی مناسب ندارند در حالی که پایه و اساس این سبک پیانو است و ما مجبور شدیم که پیانو را با هزینه زیاد به سالن ببریم.

آیا مردم از این سبک استقبال می کنند؟
بله آن‌ها دارند کم کم با این سبک آشنا می شوند. پارسال اجرا تمدید شد و این چیزی بود که ما انتظارش را نداشتیم. امسال هم در یک سالن با ظرفیت بیش از سه برابر سالن قبل اجرا داشتیم و باز هم سولد اوت شد، حتی به تمدید اجرا هم رسید ولی چون سعی داریم قطعات جدید تری اجرا کنیم به همان یک سانس اکتفا کردیم.
البته به نظر خودم کاندید شدن قطعه “کومتیس” و صفحه ای که در صفحه اینستاگرام دارم هم در این استقبال خیلی تأثیر گذار بودند. من از سال پیش صفحه ای مجازی را راه اندازی کردم که در آن، با پیانو قطعه های معروف دنیا را می زنم. همین موضوع باعث شد که مردم بیشتر سمت این قضیه جذب شدند و متوجه شدند که این سبک موسیقی قشنگه، آرامش داره و میشه باهاش ارتباط برقرار کرد، مردم اسم کنسرت های من رو شب آرامش می گذارند و این برای من خیلی جالب است.

جدا از استقبال مردم از کنسرت ها، استقبال مردم از آلبوم ها و آخرین ترک پاپ منتشر شده شما یعنی تابستون چه طور است؟
تابستون یه تغییر سبک جدید نسبت به کارهای قبلی من بود. من کار الکترونیک خیلی کم کار می کردم و کارهای من بیشتر ساختار پاپ کلاسیک داشت. من تا به حال برای کارهای الکترونیکم با فرید احمدی همکاری داشته ام. فرید احمدی در ترانه هایش زبانی ساده و در عین حال شیرین دارد، مرد قافیه هاست و مردم به راحتی ترانه هایش را به خاطر می سپارند. اگرچه این تغییر، یک مقدار ریسک بود ولی من می خواهم با زمان حرکت کنم. یک خواننده پاپ باید کاری را انجام بدهد که مردم دوست دارند البته نه به هر قیمتی. من فکر می کنم که تابستون کار موفقی بود، البته انتقاد زیادی هم از آن شد و گفتند این چه کاری بود؟ قبلاً کارهات بهتر بود و … ولی خب من دنبال خاص ترین قشر جامعه بودم.

آیا هیچ وقت به این فکر کردید که این سبک شماست که پرطرفدار است یا چون نام خانوادگی خواجه امیری با شماست طرفدار دارید؟
من هیچ وقت روی بحث خواجه امیری بودنم مانور ندادم. من بعد از این همه مدت فعالیتم فقط یک بار استاد ایرج رو به کنسرتم دعوت کردم حتی من دست خطی از ایشون دارم که من رو در زمینه خوانندگی و آهنگسازی تأیید کردند ولی هیچ وقت منتشرش نکردم. هیچ وقت دوست نداشتم که کسی به خاطر اینکه یک خواجه امیری هستم به کارهای من گوش کند. اوایل کارم خیلی ها در مورد نام خانوادگی و نسبتم می‌پرسیدند؛ ولی الان این سوال ها را کمتر می شنوم. نسبت من باعث افتخارم است اما دوست دارم به خاطر مهرزادی که آثار خوبی دارد انتخاب بشوم نه فقط به صرف خواجه امیری بودن.

شما علاوه بر خوانندگی و آهنگسازی به واسطه داشتن مؤسسه فرهنگی هنری، کار تهیه کنندگی چندین آلبوم را هم داشتید، دوست نداشتید بعضی ها را به سبک خودتان دعوت کنید؟
مجموعه ما در ابتدا آموزشی بود و بعد به یک موسسه فرهنگی هنری تبدیل شد. من هیچ وقت سعی نکردم کسی را به زور وارد این سبک کنم. چرا؛ شاگردی داشتم که به یانی علاقمند بوده و شاگرد هایی هم داشتم که در حال حاضر در ارکستر خودم ساز می زنند ولی هیچ وقت وادارشون نکردم که وارد این سبک شوند. شاگردانی داشته ام که نوازنده های بسیار خوبی شدند و من دوست داشتم سبک نیوایج را دنبال کنند ولی نمی شود عقاید را به هنرمند تزریق کرد. من فکر می کنم همین که کار فرهنگی و هنری تولید می کنیم خیلی خوب است.

دوست ندارید یانی را به ایران بیاورید؛ حالا که سبکش رو به ایران آوردید؟
خب در ایران مردم نیو ایج را با یانی می شناسند، اما من در این جایگاه نیستم که بتوانم فردی چون یانی و گروهش را به ایران بیاورم. فکر می کنم اگر بخواهم برای چنین فردی کنسرتی برگزار کنم به هزینه های چند صد میلیونی احتیاج دارم. اگرچه قبلاً افراد سرمایه دار چنین پیشنهادی را به دفتر موسیقی داده اند اما به دلیل هزینه زیاد این اتفاق نیفتاد و بعضی هم اعتقاد داشتند که اگر این این هزینه برای ارکستر سمفونیک ایران صورت گیرد بهتر است.

با تمام مشکلاتی که در موسیقی ما وجود دارد، زمانی که شما این سبک رو انتخاب کردید به هیچ چالشی برنخوردید؟
نه شاید اگر مخالفتی نکردند؛ فکر می کردند که این سبک به جایی نمی رسد. تا به الان بیشتر مخالفت ها در حوزه هنری بوده است. ما در ایران سالن های زیادی نداریم که بشود در آن ها کنسرت برگزار کرد؛ شاید اگر بشماریم ۱۵ تا هم نشود. ولی همین تعداد هم سه ارگان مجزا برای دریافت مجوز کنسرت دارند. همیشه مشکل هست ولی این مشکل برای همه است، اگر بخواهیم به مشکلات فکر کنیم دیگر نمی توانیم کار کنیم.

برنامه ی شما برای آینده چیست؟
قصد داریم که اگر بشود برای بعد از محرم و صفر کنسرتی در شهر رشت داشته باشیم چون مخاطبان زیادی از این شهر داریم که می خواهند اجرایی در شهرشان داشته باشیم. علاوه بر کنسرت ۴ اثر شامل ۲ اثر در سبک نیوایج و ۲ تای دیگر در سبک پاپ دارم که آماده انتشار هستند.

حرف آخر؟
اول اینکه خیلی ممنونم که زحمت کشیدید و آمدید من رسانه ی آوای پاپ را دنبال می کنم و بعد آرزو می کنم که روزی همه ی سبک های موسیقی در ایران به جایگاهشان برسند و روزی بیاید که کسی برای گوش مردم تصمیمی نگیرد.